Pat Tetreault & The Pride of The North Bank (Can) Roots Missy Sippy Gent (30-10-2018) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Missy Sippy info band: Pat Tetreault & The Pride of The North Bank © Rootsville 2018

Nog eens tijd gemaakt voor een bezoekje aan Gent. Hoewel het geen weer was om er een hond door te jagen, trok uw vliegende reporter richting de Artevelde stad. Niet echt blues deze keer, maar ik ben geen purist en kan mij wel openstellen voor andere genres. In dit geval was ik geïntegreerd geraakt door de naam van de band, zeg nu zelf Pat Tetreault & The Pride Of The North Bank, met zo’n naam kan het toch niet slecht zijn. Als je daarenboven kunt gaan genieten van klassieke Americana, alt-country en Western swing dat soms een huwelijk lijkt tussen Johnny Cash, Townes Van Zandt, Los Lobos en Hank Williams, dan blijf je niet thuis in je sofa plakken.

Al die ingrediënten vind je terug in de muziek van Pat Tetreault en zijn band. Allen afkomstig uit Vancouver en SW Washington brengen zijn muziek recht uit de prairie. Eigenlijk is dit een side project van Pat naast zijn Pearls, maar dat is een ander verhaal. De band bestaat verder uit W. Buck Ryan op de akoestische ukele bas, Scott Stevens op mandoline en viool en Nikolette Divine als extra vocals, maar voor deze gelegenheid had de dame de Grote Plas niet overgestoken. Ondertussen zijn ze al een tijdje aan het toeren in de Lage Landen en hebben al wat optredens achter de kiezen in ons Belgenlandje. Zoals ze mij zelf vertelden, deden ze zomaar 35 gigs op 30 dagen, een prestatie mijn gedacht.

Ook altijd fijn dat men zich in de Missy Sippy, niet alleen beperkt to blues maar ook op geregelde tijdstippen een ander leuk genre op het programma weet te zetten. Bij deze…

‘Give Your Kisses To Me’, een nummer in pure Western swing, opende de debatten en meteen had het sympathieke drietal de toon gezet, voor wat een geweldige avond zou worden. ‘That’s Allright Mama’ van Arthur Crudup werd in een nieuw country jasje gestoken, hun eerbetoon aan Tom Petty werd een mooie versie in bluesgrass van ‘Wild Flowers’, ‘Motorcycle’ en “Wine And Whiskey Ways’ gingen de lovesong ‘Angelina’ vooraf. De eerste set was er eentje met veel humor en van leuke interactie met het publiek, dat door Pat goed werd bespeeld, en het zich liet welgevallen. Met ‘Hey Good Looking’ van super countryster Hank Williams bleven ze dicht bij huis en ze sloten de eerste set af met ‘Honeysucker’ en ‘Sybil’. Ondertussen hadden ze wel een grote glimlach weten te toveren op de gezichten van de aanwezigen en op een bepaald moment dacht ik even dat de zon er nog eens zou doorkomen. Een stevige portie “feelgood music” van de bovenste plank en de talrijk aanwezige jongeren waren onder de indruk van het vakmanschap van Pat en zijn kornuiten.

Na een korte pauze, waarbij de mannen tijd maakten voor een babbel met de fans, klonk ‘Folsom Prison Blues’ door de luidsprekers. De zware, recht-uit-het-graf- klinkende stem van Buck en de perfecte driestemmigheid gaf de song een extra dimensie. Hierna volgden het schitterende ‘Firemen’ en een vernieuwde versie van Buddy Holly’s ‘That ‘ll Be The Day’. Een nieuwe song ‘I’m On Fire, That’s Alright’ werd met een leuke intro bedacht, want er was zowaar vijf jaar aan gewerkt. In de eerste set hadden we al een drinking song gehad, wel we kregen er nog eentje bovenop met ‘Kentucky’ en voor we het wisten zaten we al aan het laatste nummer van de avond met ‘When The Water Runs Cold’.

De mannen kregen een storm applaus over zich heen en trakteerden zij ons nog op een schitterende bisser waar ik meende de ‘Orange Blossom Special’ in het herkennen, met een hoofdrol voor virtuoos Scott Stevens op de fiddle en toen was het echt over.

Humor, goede interactie met het publiek, schitterende meerstemmigheid en de perfecte combinatie van de ukelele bas, de mandoline en viool zijn de succes ingrediënten van de band. Ze hebben de kunst onder de knie om aan country en bluesgrass een andere dementie te geven en die genres open te stellen voor het grote publiek. Daarenboven zijn het drie toffe gasten die steeds voor iedereen open staan. Ik denk dat ze er een fan bij hebben.

Marcel